www.kolo.pl

Przed nami na ekranie wyświetlony napis : "Origami, czyli o japońskiej sztuce składania papieru ". Napis ten daje już ogólną definicję origami - to sztuka składania papieru. Sztuka ta kojarzy się z Japonią, jednakże jak powiedział prowadzący Oskar Pelikański, to buddyjscy mnisi z Chin, którzy przynieśli z sobą sztukę wytwarzania papieru, pokazali Japończykom technikę jego składania. Nazwa origami wywodzi się z języka japońskiego. Składają się na nią znaki: ori - znaczy składać i kami - papier. Ta sztuka rozwinęła się w Japonii. Origami dzieli się na klasyczne i modułowe Sztuka origami to precyzyjne składanie papieru tak, aby powstały z niego przestrzenne przedmioty lub figury. Wykorzystuje się do tego jedną kartkę papieru. Główna zasada, to zaginanie papieru wzdłuż prostych linii we wszystkich kierunkach i symetryczne nakładanie na siebie powstałych płaszczyzn. Przy origami klasycznym figury powstają z kwadratowej kartki papieru. Natomiast modułowe to kompozycja wielu części. Nie używa się przy tym nożyczek i nie powinno stosować się ozdobników. Jednakże stosuje się odstępstwa co do ozdobników. Wspomniał także Oskar Pelikański o ojcu współczesnego origami. To Akira Yoshizawa, który opracował nowe techniki a w roku 1954 ukazała się jego pierwsza książka o origami.

 

Po tym mieliśmy możliwość zobaczenia na ekranie wzorów origami. I nastąpiły zajęcia praktyczne. Rozdano kwadratowe, kolorowe kartki papieru. Oskar Pelikański z dużą wprawą zaczął składanie. Czynił to wolno, dokładnie, co było widać na ekranie i mówił o swych kolejnych ruchach. A my, tak jak potrafiliśmy, za nim. Wspomagali nas uczniowie z LO, koleżanki i koledzy Oskara, którzy wraz z nauczycielem (Robert Socha znany nam z wykładu o mitologii Japonii) uczestniczyli w zajęciach. Udało nam się wyczarować z papieru lista, żurawia.... Można powiedzieć, że sztuka origami uczy i bawi. Uczy cierpliwości, koncentracji, precyzji i kreatywności. Jeśli idzie o zabawę, to piszący te słowa przypomniał sobie zabawę z lat dziecięcych "piekło - niebo". Po zrobieniu z kartki papieru przestrzennej bryły składającej się z czterech kopułek stożków nakładało się to na palce ręki a druga osoba wskazywała w którą stronę otworzyć . Były możliwości otworzenia dwóch płaszczyzn wzdłuż krzyżujących się linii. Jeśli przy uchyleniu ukazał się kolor ciemny (malowany ołówkiem) było to piekło. Druga płaszczyzna, jasna, tworzyła niebo. To było wczesne spotkanie z origami. Ale o tym, nikt z nas wtedy nie wiedział.

 

Opracował Zdzisław Felis